ცალკეული „გამონათებების“ მიუხედავად, ადგილობრივ ხელისუფლებაში ქალების პოლიტიკურ გააქტიურებას უამრავი გამოწვევა ხელს უშლის. გაცილებით მეტი პროგრესია მისაღწევი, რადგან მეტი (გადაწყვეტილების მიმღები თუ განმახორციელებელი) ქალი პოლიტიკაში ქვეყნის წარმატებული ხვალინდელი დღის საწინდარია

არ თხოვდები?- ეს კითხვა ადრინდელი პერიოდიდანვე ახმოვანებს ხალხის სტერეოტიპულ განწყობებსა და მიდგომებს საქართველოში, რაც თავის მხრივ, გოგონებს დისკომფორტს და უსიამოვნო განცდებს უქმნის. 

სტიგმა, სტერეოტიპი, ჩარჩო - ესეც ჩვეულებრივმა, მოკვდავმა ადამიანებმა გამოიგონეს საკუთარი უმოქმედობის გასამართლებლად, დღესაც არსებობს, მაგრამ ჩვენ ვირჩევთ, სად გავინაპიროთ და სად დინების საწინააღმდეგ ვიაროთ. 

რატომ უნდა აღმიქვამდეს თუნდაც საზოგადოების ნაწილი მანქანად, რომელსაც ბავშვების გაჩენის გარდა არაფერი ევალება, რატომ არ უნდა შემეძლოს გავთხოვდე მაშინ, როდესაც მინდა? 

"არც ვიცით კრებას სად და როდის ატარებენ, ან რა თანხა დაიხარჯება ჩვენი სოფლისთვის და რისთვის", "კარდაკარ დადიან და ხელს გვაწერინებენ უკვე გადაწყვეტილ საკითხებზე", "მთავარია რამე გაკეთდეს და რაშიც უნდა დახარჯონ ფული" - ინფორმაციის ნაკლებობა სოფლად მცხოვრებ ქალებში აშკარაა 

კონფლიქტი ცვლის საზოგადოებრივ მოცემულობებს, თუმცა ეს გარანტირებულად არ გულისხმობს რომ ქალთა როლის ზრდა პოსტ-კონფლიქტურ საზოგადოებაშიც გაგრძელდება.

ჩვენ გვჭირდება ხშირად და დაუღალავად ვისაუბროთ იმაზე, თუ რამდენად დიდ ზიანს გვაყენებს ქალების გამოუყენებელი შესაძლებლობები და ხედვა

კაცები გაიყინნენ ერთ ადგილას, თავადაც ხვდებიან ამას და ამიტომ დაიბოღმნენ. დაიბოღმნენ ქალებზე, გოგონებზე, დებზე, ცოლებზე, რომლებიც ძალიან განვითარდნენ, რადგან ჰქონდათ ბევრი სტანდარტი დაწესებული, რომელიც უნდა დაეკმაყოფილებინათ

ქართულ საზოგადოებაში დამკვიდრებული სტერეოტიპები უმეტესწილად მიმართულია ქალთა თავისუფლების შეზღუდვისკენ, განსკუთრებული წნეხი კი ყოველთვის დაოჯახებულ ქალებზე მოდის