იცით? ადრე ვერაფრით წარმოვიდგენდი, როგორ შეიძლებოდა ადამიანი  ძალადობის მსხვერპლი გამხდარიყო. ძალიან მოსიყვარულე ოჯახში გავიზარდე. ჩემს მშობლებს ერთმანეთი, ჯერ კიდევ სკოლაში შეუყვარდათ და მას მერე ერთად არიან. მამა მთელი ცხოვრება აღმერთებდა დედას და ჩემ გარშემოც, არასოდეს შევსწრებივარ ქალებთან ცუდად მოპყრობის ფაქტს. სწორედ ეს იყო ალბათ მიზეზი, თუ რატომაც ვისხლეტდი ხოლმე ნეგატიურ ინფორმაციას. კი თანავუგრძნობდი ძალადობა გამოვლილ ქალებს, მაგრამ სიტუაციის ბოლომდე აღქმა მიჭირდა. ვერაფრით ვხვდებოდი ან როგორ აირჩიეს ასეთი ადამიანი, ან დროულად როგორ ვერ მიატოვეს მეთქი?! ჯიუტად არ ვიხსნიდი ვარდისფერ სათვალეს და ღრმად მწამდა, რომ მე არასდროს არაფერი მსგავსი არ შემემთხვეოდა - მე ხომ ეს არ დამიმსახურებია? მაშინ არ მესმოდა, რომ მსხვერპლად ყოფნას არ სჭირდება კონკრეტული კრიტერიუმები. არ აქვს მნიშვნელობა მაღალი იქნები, დაბალი, დიასახლისი თუ კარიერისტი, ნაზი თუ ხისტი..., - ნესბისმიერ ადამიანს შეიძლება ეს შეგვემთხვას.

გარეშე პირებისთვის, ძალიან რთულია ამ ყველაფრის გაგება და სიმძიმის სრულად აღქმა. გვერდიდან, სხვისი ომის მოგება ძალიან მარტივი ჩანს და იმიტომ. მე ოთხ თვეზე ნაკლები ვიცხოვრე მოძალადესთან და დიახ, ამან ჩემი ცხოვრება სრულიად შეცვალა. 

სხვა ადამიანები ყოველთვის ვერ აცნობიერებენ, რომ საქმეები ურთიერთობის დასრულებისთანავე, ჯადოსნურად,  ჯოხის ერთი აქნევით არ წყდება. ძალადობის შედეგებთან გამკლავება შეიძლება ისევე გფიტავდეს, როგორც მოძალადესთან თანაცხოვრების პერიოდი. 

ჩემთვის ყველაზე  საშიში სიმართლის თქმის შიში იყო. ჩემი საყვარელი მოძალადე საერთო მეგობრების წრეში გავიცანი. როგორც მოძალადეების უმეტესობას ახასიათებს, ის ძალიან გალანტური, ქარიზმატული და მომხიბვლელი იყო. სწორედ ამან გამიმძაფრა შიში, რომ მე არავინ დამიჯერებდა. არავინ იცოდა როგორი იყო „ნიკა“ დახურულ კარს მიღმა. იმის შიში, რომ არ დამიჯერებენდნ და გამკიცხავდნენ, გადაულახავი მეგონა. ხმის ამოღების რისკი ძალიან დიდი მეჩვენებოდა და ამიტომაც ვდუმდი.

სამწუხაროდ, რამდენად რთულიც გადარჩენილთათვის მათ ისტორიაზე ხმამაღლა საუბარია, როგორც ჩანს, სოციუმისთვის ამის მოსმენა კიდევ უფრო რთულია.  ნებისმიერ შემთხვევაში, ხალხი მაინც ფიქრობს, რომ კარგია გადარჩენილების თავიდან მსხვერპლად ქცევა, მომხდარში დადანაშაულება და უბრალოდ არდაჯერება.

მე მაინც შევძელი და ხმა ამოვიღე. ჯერ ჩურჩულით და შიშით. დღეს კი, მე ვსაუბრობ ხმამაღლა, იმიტომ რომ მე ვარ ყველა, იმ ძალადობა გამოვლილი ქალის ხმა და ნუგეში, რომელსაც საუბრის ეშინია. 
და იცით რა მოხდა? იმაზე მეტი ძალა და მხარდაჭერა ვიგრძენი, ვიდრე ველოდი. ახლანდელი გადმოსახედიდან, სიმართლის გამჟღავნება არც ისე საშიში ჩანს.

დღეს უკვე დარწმუნებული ვარ, რომ მოძალადეს არანაირი შანსი აღარ აქვს, როცა მსხვერპლი გადარჩენას გადაწყვეტს. (რაე სმიტი)

ძალადობა ნამდვილად ცვლის ჩვენს ცხოვრებას. მოძალადე გპარავს შენს ხმას და საკუთარ თავზე საუბრის უნარს. კი, საკუთარი მეს დაბრუნება ნამდვილად შემზარავი პროცესია, მაგრამ ჩვენს სიტყვებს აქვს ძალა, ჩვენს ისტორიებს აქვს ძალა. ხმამაღლა საუბარი კი, პირველი ნაბიჯია თვითგადარჩენისკენ.

***

ბლოგი მომზადებულია ქალთა საინფორმაციო ცენტრის პროექტის “ქალთა გაძლიერება და სრულფასოვანი მონაწილეობა ადგილობრივი გენდერული პოლიტიკის განხორციელებაში“ ფარგლებში, რომელიც დანიური ორგანიზაცია KVINFO-სა და დანიის საგარეო საქმეთა სამინისტროს მხარდაჭერით ხორციელდება.