გენდერული ძალადობა
მაგრამ ჟურნალისთვის საქმიაობაში ხელის შეშლისთვის, ჩვენთან ისევ ის ჟურნალისტი უფრო დაისჯება ჯერ გაუთავებელი გამოკითხვებით, საკუთარი თავის მართლებითა და. ზოგადად, საკუთარი საქმის კეთებისთვის, ვიდრე ის, ვინც ამაში ხელი შეუშალა.
რატომ შეგვიძულეთ ჟურნალისტები საზოგადოებამ, რომლის ‘დაკვეთასაც’ ვერგებით, არ მესმის? არა, კი მესმის, მაგრამ არ მომწონს საკუთარი ვერსია. რატომ გვიწევს სულ თავის მართლება ჩვენი პროფესიული საქმიანობის განხორციელებისას, იდეაში, თქვენთვის.
დღეს ამა თუ იმ ამბის გაშუქებას, ბევრი არაფერი სჭირდება: გამართული ტექნიკითა და კარგი მოცულობის ინტერნეტით - დააჭერ ღილაკს და, მორჩა, ლაივში ხარ.
გასაგებია, რომ ამ უსაზღვრო შესაძლებლობებმა, ხშირად, ურთიერთგამომრიცხავი მოსაზრებებით სავსე ინფორმაციის მოჭარბებული ნაკადიც შექმნა,რომლის მიღება და გაანალიზებასაც, ალბათ, არც თუ ისე ცოტა დრო სჭირდება, მაგრამ ერთ ღილაკზე თითის დამჭერს რომ ვებრძვით, ვინც მისი ღილაკის წინაა მასზე რა უნდა ვთქვათ?!
ან მაღალ საზოგადოებრივ ინტერესს რომ ‘ვაპრავებთ’, რით ვყოფთ ხალხს რა უფრო აინტერესებს და რა არა?
ან ვინაა ხალხი, ვის ინტერესებსაც უნდა მოვერგოთ?
და თუ არ მოვერგებით?
თუ ამა თუ იმ ორგანიზაციას წარმოვადგენთ, ცხადია, ვინც განსაზღვრავს ამ საზოგადოებრივ ინტერესსაც, სარედაქციო პოლიტიკასაც და დღის წესრიგსაც ინფორმაციულ ‘ომში’, მაგრამ ჟურნალისტებს მეომრებად რატომ ვუშვებთ თუ კანონით მათი დაცვა არ შეგვეძლება და მათთის ხელის შემშლელებს ჭკუას არ ვასწავლით?
ნამდვილ ომშიც კი ‘მკვდარი ჟურნალისტი ცუდი ჟურნალისტია’ და ყოვლად გაუმართლებლად მიიჩნევენ დასავლელი ‘მამები და დედები’ რეპორტიორების ფრონტის ხაზზე ყოფნას. იქ, სადაც მართლა ისვრიან და სადაც ის სრულიად დაუცველი არის
ახლახანს, საქართველოს საპარლამენტო არჩევნებზეც არაერთი კადრი ვნახეთ პირდაპირ ეთერში, ან ჩანაწერში, ან თვითმხილველებისგან, როგორი ზიზღით ექცეოდნენ ჟურნალისტებს საარჩევნო დარღვევებზე მითითებისას დიდი დეიდა-ბიძიები.
აი, ისინი, ვის მაღალ საზოგადოებრივ ინტერესსაც უნდა მოვერგოთ, ალბათ, და ვისაც, სხვათა შორის, სხვის დაკრულზე ისე უყვართ ცეკვა, შენს ცეკვას რომ ვერ აიტანენ ვერაფრით.
მოკლედ, სწორი გამოთქმაა და ჩვენზე მორგებული: სხვა სხვის ომში ბრძენია, მაგრამ ისიც უთქვამთ, სადაც არა სჯობს, გაცლა სჯობსო - მგონი, ჟურნალისტებზეა.
რაც მოგივა დავითაო, ყველა შენი თავითაო?! ჰო, დავითაო, დავით. აბა, თუ არ დავობ და მდუმარედ მიყვები რუტინას, სხვისი დაწერილი წესებით ან ტექსტებით, არაფერი შეგეშლება, არავის მოხვდები ზედმეტად თვალში, არავინ გიწოდებს მტერს და, ასე არც ბრძოლის ველზე აღმოჩნდები ეულად.
დადგები ‘საზოგადოებრივი დაკვეთის’ სახელით მდუმარედ, ჩრდილში, სხვის ზურგს ამოფარებული, პირში წყალდაგუბებული და როცა სცენარით მოგიწევს ‘მატოოორ’, ღილაკს ხელს როგორ ვერ დააჭერ, მაგას რა უნდა.
ასე არც თავში კამერა მოგხვდება და არც სახეში წიხლი. ან, საერთოდაც, ნურც ნურაფერს დააჭერ თითს და საზოგადოებასაც აღარ ექნება ‘დაკვეთა’.
მერე არც გაუთავებელი გამოკითხვები მოგიწევს და არც თავის მართლება იქ რა გინდოდა და რაებს მიედმოედები.
მე კი მაინც ჯიუტად მჯერა, რომ მთავარია მართალი იყო საკუთარ თავთან; ფაქტები გადაამოწმო და კონტექსტს მოარგო; მხოლოდ ზედაპირს კი არ უყურო, თავზე ახადო, მტვერი გადაწმინდო და, თუ დაგჭიდა, ღრმადაც ჩაიხედო, ამისთვის კი ადგილიდან დაძრა მოგიწევს, ჩრდილიდან გამოსვლა და სხვების წესებთან ბრძოლა, მაგრამ თუ მაინც ვიბრძვით, სიმართლის სახელით არ სჯობს ბრძოლა?
მითუმეტეს, ხომ ვიცით რომ მაინც არავის დასჯიან. მაგრამ, აი, დარდი!
***
ბლოგი მომზადებულია ქალთა საინფორმაციო ცენტრის პროექტის “ოჯახში ძალადობის მსხვერპლთა მხარდაჭერის გაძლიერება COVID-19-ით გამოწვეული კრიზისის პერიოდში” ფარგლებში, რომელიც ხორციელდება ევროკავშირის მხარდაჭერითა და ფინანსური დახმარებით და ორგანიზაციებთან „თანაზიარი“, მეგობრობის ხიდი "ქართლოსი" და Fundacja HumanDoc პარტნიორობით. ბლოგში გამოთქმული მოსაზრებები, შესაძლოა არ ემთხვეოდეს ევროკავშირის პოზიციებს.
