ზუსტად 140-დღიანი, 24/7-ზე დისტანციური მუშაობის მერე სამსახურში პირველივე დღეს გასულ ბედნიერ სალომეს სიურპრიზი დახვდა. მთლად უფროსმა კაბინეტში იხმო და უთხრა: „ჩვენი თანამშრომლობა არ შედგაო“ და სამსახურიდან საკუთარი სურვილით გათავისუფლების შესახებ განცხადება გამოუწოდა, ზედ სალომესვე ინციალებით, ცხადია, და ღიმილით დასძინა: გათავისუფლების შესახებ განცხადება მე რომ დამეწერა, ვინძლო, მომავალ დამსაქმებელს არ დაეწუნეო.

სალომემაც გამოართვა სამსახურიდან საკუთარი გადაწყვეტილებით წასვლის შესახებ ჯერაც ხელმოუწერელი განცხადება და დაღონებული გაუდგა შინისაკენ გზას. შენობიდან გასვლის წინ აწ ჯერ კიდევ მის თანამრომლებს - თანაოთახელებს გაუღიმა, გარეთ გასვლისთანავე ფეხს აუჩქარა, სახე მოეღრუბლა და ცრემლების ზღვა წასკდა.

შინისაკენ მიმავალ გზაზე ფიქრობდა იმ ქალებზე, ვინც ასე გაუფრთხილებლად, მოულოდნელად და სიურპრიზივით გაუშვეს სამსახურიდან უფროსებმა, რომელთათვისაც ეს ქალები მეტისმეტად სევდიანი, დარდიანი, გადაღლილი ან მოუვლელი ჩანდნენ და მათ კი უკეთ იცოდნენ ამ ქალებისთვის უკეთესი რა იყო. 

ცხადია, პანდემიის ჟამს სამსახურიდან ქალის დათხოვნა, უბრალოდ, ულამაზო იქნებოდა, თორემ ვის დააინტერესებდა სალომეს პროფესიული იმიჯი პოტენციური დამსაქმებლის თვალში. ასე ვითომდა მისივე სასიკეთოდ შეფუთულ-შელამაზებული ყუთით ხომ უკეთ „გაიყიდებოდა“, მაგრამ სალომესთვის სულერთი იყო და ის ფაქტი, რომ სამსახურიდან გააგდეს, ოდნავაც არ აკნინებდა. 

უბრალოდ, ვერაფრით გაეგო როდის მიხვდა მისი უფროსობა ორწელზემეტხნიანი თანამშრომლობისას, რომ „თანამშრომლობა არ შედგა“. „არ შედგა“ ახლა თუ თავიდანვე შეუმდგარი იყო? - ფიქრობდა გზადაგზა და ისევ ის ქალები ედგა თვალწინ, შინ მოხუცი მშობლები ან ობლად დარჩენილი ბალღები რომ ელოდნენ; ქალები, რომლებსაც სამოწყალოდ გადაუგდეს უფროსებმა გათავისუფლებისას კანონით განკუთვნილი ერთ თვის ხელფასი, მაგრამ განა ერთი თვე კმარა?

ფიქრობდა სალომე თავის უფროსზე, რომელსაც ორ წელზე მეტი ხნის წინ მოსწონდა და რომლისთვისაც ახლა გამოდგა „შეუმდგარი“ და რომელმაც თავი ერთი ციდა ფრიადოსან ბალღად აგრძნობინა, ახალი მასწავლებელი რომ აითვალისწუნებს და კუთხეში დააყენებს გვერდზე გახედვისთვის. 

კი, ეგრეა, ქალები ზოგჯერ ვიღლებით, ვიღლებით ძალიან, ემოციებიც გვძალავს და ვსევდიანობთ კიდეც და, კი, ალბათ, ეს მდგომარეობა, ხშირად, საქმის ჯეროვნად შესრულებაში ხელს გვიშლის, მაგრამ ამისთვის შეუქმნიათ შვებულება - მისცენ ქალებს დასვენების, ძალების აღდგენის, მოტივაციის ამაღლების შესაძლებლობა. 

რა გაეწყობა, ქალებს, რომლებიც საქმეს ფრიადზე ვერ ასრულებენ, ჩვენს სამყაროში სამსახურიდან უშვებენ მათი გადაღლილობის მოტივით.

სალომე კი შეიშრობს ცრემლებს, სარკეში დაინახავს თავის დასეტყვილ თვალებს, სახეზე ცივ წყალს შეისხამს და გულიანადაც გაიცინებს; რა მოხდა, ზოგჯერ ფრიადოსნებიც დგებიან კუთხეში, მაგრამ ოროსნები ვერ დასხდებიან პირველ მერხზე, სამწუხაროდ. თუმცა, ცხოვრება ხომ სკოლა არ არის, ან ვისთვის როგორ. 

***

ბლოგი მომზადებულია ქალთა საინფორმაციო ცენტრის პროექტის “ოჯახში ძალადობის მსხვერპლთა მხარდაჭერის გაძლიერება COVID-19-ით გამოწვეული კრიზისის პერიოდში” ფარგლებში, რომელიც ხორციელდება ევროკავშირის მხარდაჭერითა და ფინანსური დახმარებით და ორგანიზაციებთან „თანაზიარი“, მეგობრობის ხიდი "ქართლოსი" და Fundacja HumanDoc პარტნიორობით. სტატიაში გამოთქმული მოსაზრებები, შესაძლოა არ ემთხვეოდეს ევროკავშირის პოზიციებს.